ความคิดที่เชื่อกันว่า พาลูกเดินเล่นนอกบ้าน ในบริเวณที่บรรยากาศดีๆแล้วป้อนข้าวลูกไปด้วย หรือพาลูกออกไปยังสนามเด็กเล่นดูเด็กวิ่งเล่นแล้วป้อนอาหารไปด้วย เหล่านี้ดูจะเป็นไอเดียที่ชื่นชอบสำหรับพ่อแม่ที่คิดว่าเป็นไลฟ์สไตล์ที่ดูดี น่าอภิรมย์ เป็นวิถีที่งดงาม แต่ความเป็นจริงก็คือ การจัดเวลาทานอาหารให้กับเด็ก ในขณะที่เด็กพบเจอสิ่งน่าสนใจมากมายนั้น มีแนวโน้มที่จะทำให้เด็กเบื่อการทานอาหาร และสะสมความรู้สึกว่าอาหารคือสิ่งเกะกะรบกวน ของเขา พ่อแม่หลายคนนิยม จัดเวลาทานอาหารของลูกเอาไว้คนละช่วงกับเวลาทานของผู้ใหญ่ อันอาจส่งผลให้ เด็กไม่รู้สึกถึงเวลาที่มีส่วนร่วม ไม่รู้สึกถึงบริบทพิเศษเฉพาะที่มีอยู่ในเวลาทานอาหาร ในขณะที่ผู้ใหญ่พอถึงเวลามื้ออาหาร มีการจัดเตรียมโต๊ะนั่งล้อม สัมผัสช่วงเวลาที่ผ่อนคลาย มีลักษณะเฉพาะต่างๆเกิดขึ้นในมื้อการทาน การพูดคุยกัน มีจานมีช้อนส้อม มีแก้วน้ำ มีองค์ประกอบต่างๆที่เป็นเรื่องราวทั้งภาพและเสียง แต่สำหรับมื้อของเด็ก ที่ผู้ใหญ่พาไปนั่งทานในที่ต่างๆไม่ว่าจะหน้าบ้าน ชานบ้าน ระเบียงบ้าน หรือหน้าทีวี มันมีองค์ประกอบบางอย่างที่เด็ก ยากที่จะรู้สึกพิเศษกับช่วงเวลาของมื้อ นอกเสียจากรู้สึกโดนบังคับและอึดอัด กระนั้นเลยพ่อแม่บางคนหาวิธี…
